Sztorm

To był długo wyczekiwany dzień. Wąsik przetarł zaspane oczka i jak zwykle zabawnie poruszył noskiem. Dziś wraz z dziadkiem mieli wybrać się w podróż po zatoce najprawdziwszą żaglówką, bo dziadek był prawdziwym kapitanem. Wąsik był podekscytowany i szczęśliwy, gdyż dziadek obiecał, że pod jego czujnym okiem będzie mógł usiąść za sterem.

Ale cóż to, Wąsik zaczął poruszać noskiem coraz bardziej i częściej, coś było nie tak. W powietrzu unosił się zapach wilgoci, a za oknem nory dało się słyszeć postukiwanie.
Zerwał się z łóżka, kicając, jak na zająca przystało, i wtedy to poczuł.
– Aj, aua, uuu – jęknął. Jego prawa noga zabolała prawie tak bardzo jak wtedy, gdy ją złamał. To mogło znaczyć tylko jedno… za oknem padał deszcz. Bo zawsze, gdy padało, jego łapka dawała o sobie znać w taki właśnie sposób. I nie mylił się, bo gdy doczłapał do okna, okazało się, że pada… Ciężkie, pojedyncze krople uderzały o blaszany parapet, a stojące na zewnątrz metalowe wiaderko babci wypełniała po brzegi deszczówka.
– Że też akurat dziś musiało się tak rozpadać – fuknął.
Czuł, jak wzbiera w nim złość i żal. Oba uczucia były tak silne, że Wąsik nie umiał ocenić, które bardziej odczuwa. Zacisnął piąstki i jednocześnie, czując ucisk w gardle, ze złością tupnął nogą. Tak się nieszczęśliwie złożyło, że była to jego prawa, boląca łapka, o której na chwilę zapomniał.
– Auuu – jęknął przeraźliwie, kuląc się wpół. W brzuszku zrobiło mu się bardzo gorąco. To gorąco najpierw było w łapce, ale bardzo szybko przeniosło się do brzuszka i wędrowało w górę. Już po chwili piekły go policzki i długie uszy.

Zajączek nie był pewien, co się dzieje. Wtedy za oknem zobaczył Lucka i Zosię. Zajęcze rodzeństwo wyposażone w kalosze w podskokach pokonywało największe kałuże. Tego dla Wąsika było już za wiele. Nie dość, że nie będzie wyprawy żaglówką, to nawet nie może dołączyć do Lucka i Zosi z powodu bolącej łapki. Chciało mu się płakać, czuł się bezsilny i bardzo zawiedziony.

Na dodatek gorąco, które wciąż było w jego małym cia...